ඉකිබිඳින සමනලියට

 

හිතට උඩින් අඩි තිය තිය නුඹේ ළගින් මම ගියදා
දුරින් ඉඳන් සෙනෙහේ පුරන ඔය සෙනෙහස මට  දැණුනා
ළඟින් ඉඳන් මල් පුදන්න ආසාවෙන් මම ආ දා
නුඹේ සිතින් පුංචි ඉඩක් මට දී ඔබ සිනාසුනා

නුඹට හොරෙන් හොරකම් කල සිතට මමත් පෙම් බැන්දා
පැතුම් පුරන නෙත් අද්දර සීතල කඳුලක් රන්දා
සංසාර් දුරින් දුරට පියමනින්න සිත පහදා
හැමදාමත් ලඟින් ඉන්න සිත පුරාම මම පැතුවා

අතේ මිටේ නැති උනාට හිතේ සෙනේ වැඩි හින්දා
සඳක් වගේ පායා මම හිත් යායාම එළිය කලා
පිපුනු මලක් වගේ හැඩට හිත අද්දර තනි රැක්කා
ජීවිතයේ දුක සැප ළඟ ගිමන් හලත් මමම උනා

ගඟක් ළඟට ඉවුරක් ලෙසට සදා ඉන්න සිත දුන්නා
ඉරක් ලෙසින් පා‍යාවිත් මල් මුවරඳ පිනි සින්ඳා
බොළඳ සිතට  හීන අහුරු අරන් ඇවිත් මම දුන්නා
දිගන්තයේ අතරමන්ව හීන පහස ඔබ වින්ඳා

දුරින් දුරට අඩි තිය තිය නුඹෙන් දුරට පිය මැන්නා
හිඟන්නියක් ලෙසින් හඬන හැඩුම් සිතට වද දුන්නා
තුරුලු කරන් හිස අතගෑ නූඹව සිතින් පැන්නූ දා
මටත් හොරෙන් මගේ ඇස් වල කඳුලු පොකුරු මල් පිපුනා

හදාගන්න ඔය පොඩි හිත නුඹට දුරින් මම උන්නා
හිතත් එක්ක විඳින දුකට මමත් හොරෙන් ඉකිබින්ඳා
නුඹේ සුවඳ තව මලකින් නැහැපුඩු පිනවන හින්දා
ඒ මල ලඟ ජීවිතයම පුදදී මම සිත් බැන්දා

මානස විලේ හංසගේ කවියට  සුදු හංසිය ලියූ පිළිතුරු කවියකි